Pređi na sadržaj

Đorđe Tabaković

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Đorđe Tabaković
Đorđe Tabaković
Lični podaci
NadimakĐurica
Datum rođenja(1897-05-03)3. maj 1897.
Mesto rođenjaArad, Ugarska, Austrougarska
Datum smrti1. septembar 1971.(1971-09-01) (74 god.)
Mesto smrtiNovi Sad, Socijalistička Federativna Republika Jugoslavija
ZanimanjeArhitekta
Porodica
SupružnikDanica
DecaMarijana
RoditeljiMilan Tabaković
Julka Petrović
Umetnički rad
PoljeArhitektura
Slikarstvo

Đorđe Tabaković (Arad, Ugarska, Austrougarska, 3. maj 1897 — Novi Sad, SFRJ, 1. septembar 1971) bio je srpski arhitekta i slikar.

Poreklo, odrastanje i obrazovanje[uredi | uredi izvor]

Otac Milan Tabaković sa sinovima Đorđem (levo) i Ivanom (desno).

Đorđe Tabaković potiče iz stare ugledne srpske porodice iz Arada u današnjoj Rumuniji. Krajem 17. veka, Đorđev čukundeda Eftimije doselio se iz Hercegovine u mesto Veliki Sveti Nikola (mađ. Nagy Szt. Miklos). Porodica je početni kapital stekla trgovinom drveta. Đorđe je na krštenju dobio ime Đura, od milja Đurica, da bi po preseljenju cele porodice iz Arada u Novi Sad (1928), preuzeo ime "Đorđe".[1] Njegov stric Aleksandar (1856—1880), bio je slikar i arhitekta; otac Milan (1860—1946), arhitekta i brat Ivan (1898—1977), slikar i profesor na beogradskoj Umetničkoj akademiji. Sestra Marija (1906—1992) je majka arhitekte Predraga Ristića.

Đorđe je osnovnu i srednju školu završio u rodnom mestu. 1915. je otpočeo studije na Arhitektonskom odseku Tehničke velike škole u Budimpešti, odakle je isključen zbog javno ispoljenog nacionalnog osećanja tokom Prvog svetskog rata. Tokom rata je radio kao zapisničar i prevodilac u komunikaciji sa savezničkim trupama.[2] Studije je priveo kraju u Beogradu, gde je na Arhitektonskom odseku Tehničkog fakulteta diplomirao 6. marta 1922. godine.[3]

Karijera arhitekte[uredi | uredi izvor]

Tokom studija, Đorđe Tabaković je povremeno radio za beogradsku građevinsku firmu „Pionir“. Usavršavao se u Parizu (1923) u ateljeu arhitekata Eduarda Andrea i Žaka Mišela.[3] Po povratku u Arad, nastavio je praksu u očevom ateljeu. Nakon što se 1928. godine cela porodica Tabaković iz Rumunije preselila u Novi Sad, Đorđe je započeo samostalan rad u svojstvu ovlašćenog inženjera arhitekture. Tako je sa ocem podigao kuću u Novom Sadu (u današnjoj ulici Mike Antića br. 5), u kojoj je živeo do smrti i u kojoj je imao atelje. Od 1928. do 1941. radio je kao arhitekt i u tom periodu je projektovao u Sremskim Karlovcima patrijaršijsku biblioteku (1938) i bogosloviju. Izradio je oltare u crkvama u Ruskom selu, Mošorinu, Stajićevu, Vojvodi Stepi, Krsturu, Horgošu i Novim Kozarcima.[4][5] Među projektima koje je Tabaković radio za Srpsku pravoslavnu crkvu su manastir Svete Melanije Rimljanke i Parohijski dom (1938) u Svetosavskoj ulici u Zrenjaninu.[6]

Za vreme Drugog svetskog rata predavao je arhitekturu u Srednjoj tehničkoj školi u Novom Sadu. Od 1. IV 1945. do 31. VIII 1953. radio je kao profesor i šef Arhitektonskog odseka novosadske Građevinske škole, a zatim je predavao istoriju umetnosti i primenjenu umetnost na Odseku za likovnu umetnost Više pedagoške škole. Njegovi crteži-akvareli starog Novog Sada, objavljeni u vidu mape i nagrađeni Oktobarskom nagradom grada Novog Sada (1967), odlikuju se slikarskim senzibilitetom i razlikuju se od arhitektonskih crteža. Sve što je radio nosi pečat njegove izuzetne ličnosti, vrlo osetljive, estetski prefinjene, sa smislom za svojevrsni humor. Savez arhitekata Jugoslavije proglasio ga je 1968. za zaslužnog člana. [4][5]

Osim arhitekturom bavio se opremom knjiga, scenografijom i uređenjem enterijera. Opremio je knjige za Srpsko narodno pozorište, gde je još scenografski opremio predstave: Hvalisavi vojnik, Verter, Pokojnik, Junaci Pavlove ulice, Manon, Leda, Na zapadnim kotama i Naslovna strana.[4][5] Izradio je enterijer Pozorišta u Zrenjaninu (1957) i Pošte u Novom Sadu (1963).[3]

Tokom studija u Budimpešti, Tabaković je sklopio prijateljstvo sa Danilom Kaćanskim koji ga je uveo u red Rotari kluba u Novom Sadu. U međuratnom periodu, Tabaković je postao član novosadske masonske lože "Mitropolit Stratimirović".[1] Tabaković je adaptirao prostorije na prvom spratu velelepnog zdanja u Miletićevoj ulici broj 10 u Novom Sadu, za potrebe Slobodnih zidara čiji je bio član.[7]

Arhitektonski projekti Đorđa Tabakovića[uredi | uredi izvor]

U Novom Sadu:[uredi | uredi izvor]

  • Hotel "Park"
  • Zgrada Crvenog krsta (1930)
  • Kuća porodice Vermeš u Futoškoj ulici
  • Dom Novosadske trgovačke omladine (1931)
  • Klajnova palata
  • Zgrada dr Jovanovića u ulici I. Ognjanovića (1932)
  • Zgrada dnevnog lista "Jugoslovenski dnevnik" u ulici J. Đorđevića
  • Zgrada društva "Kora hleba" u ulici S. Marinković (1933)
  • Tanurdžićeva palata (1934)
  • Kuća Deđanskih u Radničkoj ulici (1934)
  • Sokolski dom, današnje Pozorište mladih (1935)
  • Dečije sklonište u Pionirskoj ulici (1936)
  • Stambena zgrada Trgovačke obrtne banke u blizini Radničkog doma (1938)
  • Hotel "Reks" kao dogradnja Tanurdžićeve palate (1939)
  • Šegrtski dom (1940)

U Zrenjaninu:[uredi | uredi izvor]

  • Vila Eugena Kalaija u ulici Zorana Kamenkovića (1934)
  • Dečiji dom u ulici Miroslava Tirše (1935)
  • Berza rada u ulici Brigadira Ristića (1939)
  • Upravna zgrada Begejske vodne zajednice, danas Vodoprivredno preduzeće „Srednji Banat” (1954)
  • Vila braće Dragan u ulici Emila Gavrila

U Subotici:[uredi | uredi izvor]

  • Berza rada (1935)

U Srbobranu:[uredi | uredi izvor]

  • Zadružni dom[8]

U Kikindi:[uredi | uredi izvor]

  • Đački i Sokolski dom

Slike Tabakovićevih projekata[uredi | uredi izvor]

Smrt i posthumne počasti[uredi | uredi izvor]

Đorđe Tabaković je umro 1971. godine u Novom Sadu. Urna sa njegovim pepelom je položena u rozalijum na beogradskom Novom groblju.[3]

Društvo arhitekata Novog Sada ustanovilo je 1994. nagradu pod njegovim imenom. [4][5]

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b „Rotary Klub Novi Sad”. Rotary Klub Novi Sad (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 08. 02. 2023. g. Pristupljeno 2023-01-18. 
  2. ^ Graditelj Novog Sada: Đorđe Tabaković - 01.12.2021. (na jeziku: rs), Pristupljeno 2023-01-18 
  3. ^ a b v g „Đorđe Tabaković”. Graditelji Novog Sada (na jeziku: srpski). 2013-02-13. Pristupljeno 2023-01-18. 
  4. ^ a b v g Radovanović, O. (1982—1987). Arhitekta Đorđe Tabaković. Novi Sad: Dans. str. br. 2—8. 
  5. ^ a b v g Mitrović, Vladimir (2005). Arhitekta Đorđe Tabaković. Novi Sad: Pokrajinski zavod za zaštitu spomenika kulture Petrovaradin. 
  6. ^ „Arhitekta Đorđe Tabaković ostavio trag i van Novog Sada”. Dnevnik (na jeziku: srpski). Pristupljeno 2023-01-18. 
  7. ^ „Ko su novosadski masoni: Uticajni i bogati vladari iz senke”. Vesti.rs. Pristupljeno 2023-01-18. 
  8. ^ „U toku rekonstrukcija i dogradnja Doma kulture u Srbobranu”. TV Bačka (na jeziku: srpski). Pristupljeno 2023-01-18. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Ђорђе_Табаковић&oldid=27837949”