Dimitrije Đurić
| Dimitrije Đurić | |
|---|---|
 Dimitrije Đurić | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 28. septembar 1838. |
| Mesto rođenja | Beograd, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 19. oktobar 1893. (55 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, Kraljevina Srbija |
| Vojna karijera | |
| Služba | 1862 — 1893. |
| Vojska | Kraljevina Srbija |
| Čin |   General |
| Učešće u ratovima | Srpsko-turski ratovi Srpsko-bugarski rat |
| Odlikovanja | Orden Takovskog krsta Orden Svetog Save |
_1888.jpg)
(sedi za stolom).
Dimitrije Đurić (Beograd, 29. septembar 1838 — Beograd, 19. oktobar 1893[a]) bio je srpski general, pisac i akademik.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rodio se u Beogradu 29. septembra 1838. godine, od oca Riste, ćurčije beogradskog, i majke Velike. Njegovi roditelji vode poreklo iz Hercegovine. Osnovnu školu i šest razreda gimnazije učio je u Beogradu. U Artiljerijsku školu je stupio kao pitomac 3. klase 29. oktobra 1855. godine. Kaplar je postao 19. decembra 1856, podnarednik 16. novembra 1857, a narednik 14. januara 1859. Školovanje je završio kao deveti u rangu, kada je proizveden u čin pešadijskog potporučnika 19. avgusta 1860. Kao državni pitomac, decembra 1861. poslat je na usavršavanje u Berlin, gde je u pruskoj vojsci bio na praksi u Glavnom generalšabu. Oktobra 1864. godine. otišao je, o svom trošku, na usavršavanje u Rusiju, gde je boravio do oktobra 1867. Tamo je služio u više jedinica ruske vojske: 100. ostrovskom puku, Učevnom bataljonu, a pohađao je Nikolajevsku generalštabnu akademiju u Petrogradu (1865—67).[1]
Bio je oženjen Persidom, ćerkom Dimitrija Matića. Imali su sinove Miloša i Velizara oficire, Stanislavu udatu za sanitetskog pukovnika dr Romana Sondermajera (njihov sin je pukovnik Tadija Sondermajer i Stanislav Sondermajer), Dragicu udatu Tošković, Spaseniju udatu za kapetana Đorđa Ristića i Ljubicu udatu za pukovnika Mihaila Naumovića.[2]
Oficirsko napredovanje[uredi | uredi izvor]
U čin poručnika unapređen je 30. avgusta 1862. godine. Kapetan 2. klase je postao 1. januara 1872, a kapetan 1. klase 27. aprila 1873. Majorski čin je stekao 10. marta 1876. a potpukovnički čin 10. novembra 1876. Pukovnik je postao 21. maja 1881, a general uoči smrti, 18. oktobra 1893. godine.
Vojna služba[uredi | uredi izvor]
Po završenoj Artiljerijskoj školi, prvim rasporedom određen je za vodnika u 2. bataljonu Stajaće vojske. Od 5. februara 1867, posle povratka iz inostranstva određen je na službu u Opštevojno odeljenje Ministarstva vojnog. Generalštabni oficir Beogradske okružne vojske bio je od 4. marta 1868. godine. Februara 1869, radi nabavke šinjela za srpsku vojsku, poslat je u Rusiju. Za glavnog intendanta celokupne vojske postavljen je 10. maja 1876, a 22. novembra iste godine premešten je za načelnika Ekonomskog odeljenja Ministarstva vojnog. Od maja 1876. bio je i član Tajnog vojnog saveta. U decembru 1877. postavljen je za načelnika Štaba Šumadijskog korpusa, a oktobra 1878. za načelnika Štaba Šumadijskog kora. Septembra 1879, sa grupom oficira, učestvovao je u međunarodnoj komisiji pri obeležavanju nove državne granice. Komandant brigade Stajaće vojske bio je od 8. aprila 1881. do 27. oktobra sledeće godine. Potom dobija dužnost predavača u Vojnoj akademiji, a u februarau 1883. bio je postavljen za referenta pešadije Komande Aktivne vojske. Od pečetka 1885, u dva navrata određivan je za nčelnika Istorijskog odeljenja Glavnog generalštaba. Najpre od januara 1885, a zatim od marta 1886. godine. U međuvremenu, od novembra 1885. do kraja februara 1886. ponovo je bio na dužnosti glavnog intendanta celkupne vojske. U glavnom generalštabu, od 4. marta 1887. godine bio je načelnik Operacijskog odeljenja.
Prvi put ministar vojni postao je u kabinetu Save Grujića, u vremenu od 22. februara. do 16. marta 1890. godine. Zatim je, kratako, ponovo bio na mestu upravnika Vojne akademije. Sa ovog položaja, po drugi put, poneo je portfelj ministra vojnog. Bilo je to u kabinetu Nikole Pašića, od 21. marta 1892. do pada ove vlade, 9. avgusta iste godine.[3]
Vojna akademija i druge dužnosti[uredi | uredi izvor]
Najveći deo Đurićeve karaijere bio je posvećen Artiljerijskoj školi, odnosno Vojnoj akademiji. Od 1. novembra 1869. do smrti, 19. oktobra 1893, sa ratnim prekidima, bio je honorarni i redovni profesor. Predavao je: taktiku, administraciju, generalštabu službu, egzercirna pravila i pravila službe. Za mnoge od ovih predmeta napisao je i udžbenike. Dimitrije Đurić bio je čak tri puta upravnik ove ustanove (od oktobra 1887. do februara 1889; od oktobra 1891. do marta 1892, i od avgusta 1892. do dana smrti).
Bio je i član mnogobrojnih komisija: Komisije za nastavu i organizaciju vojske, Komisije za novu formaciju vosjke i član mnogobrojnih ispitnih komisija. Godinama je bio član Vojnogkasaciong suda, a u vreme timočke bune, 1883, predsednik Vojnodisciplinskog suda. Budućem kralju Aleksandru Obrenoviću držao je privatnu nastavu iz oblasti strategije. Bio je član Srpskog učenog društva, a od 1892. član Srpske kraljevske akademije nauka. Od svih generala, ostaće upamćen kao general sa najkraćim generalskim stažom, jer je čin nosio samo jedan dan.[3]
Odlikovanja[uredi | uredi izvor]
| Odlikovanja Generala Dimitrija Đurića [b] | ||||
|---|---|---|---|---|
  
| ||||
.svg){kind=small}  
| ||||
Domaća odlikovanja[uredi | uredi izvor]
- Orden Takovskog krsta sa mačevima 3. reda
- Orden Takovskog krsta 2. i 5. reda
- Orden Sv. Save 3. reda
- Srebrna medalja za hrabrost
- Spomenica rata za oslobođenje i nezavisnost 1876—1878.
- Spomenica na rat 1885.
Inostrana odlikovanja[uredi | uredi izvor]
- Orden Sv. Stanislava 3. reda, Rusija
- Orden Sv. Ane 4. reda, Rusija
- Orden za nezavnost, Crna Gora
Dela[uredi | uredi izvor]
Napisao je više vojnih sastava, od kojih su najznačajniji:
- Taktika (u tri dela)
- Stretegija (po Lêru)
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Napomene[uredi | uredi izvor]
- ^ Svi datumi navedeni u članku su po julijanskom kalendaru.
- ^ Spomenice i medalje nisu uključene.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ M. Đ. Milićević, Dodatak pomeniku od 1888. Znameniti ljudi u srpskoga naroda koji su preminuli do kraja 1900. , Izdanje Čupićeve zadužbine, Beograd 1901, pp. 39-40.
- ^ Stojimirović, M. J. (2008). Siluete starog Beograda. Prosveta, Beograd. str. 661.
- ^ a b Milić Milićević; Ljubodrag Popović (2003). Generali Vojske Kneževnine i Kraljevine Srbije. Vojnoizdavački zavod. str. 88—92. ISBN 978-86-335-0142-2.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Stojimirović, M. J. (2008). Siluete starog Beograda. Prosveta, Beograd. str. 661.
- Milić Milićević; Ljubodrag Popović (2003). Generali Vojske Kneževnine i Kraljevine Srbije. Vojnoizdavački zavod. str. 88—92. ISBN 978-86-335-0142-2.
