Radisav Stanojlović
| Radisav Stanojlović | |
|---|---|
 Radisav Stanojlović (prvi zdesna), 1918. | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 14. februar 1873. |
| Mesto rođenja | Vukosavci, Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 27. avgust 1931. (58 god.) |
| Mesto smrti | Maribor, Kraljevina Jugoslavija |
| Vojna karijera | |
| Služba | 1900 — 1931. |
| Čin |   Armijski general |
Radisav J. Stanojlović (Vukosavci kod Aranđelovca, 14. februar 1873 — Maribor, 27. avgust 1931) je bio srpski oficir i jugoslovenski armijski general. Od 1923. do 1927. godine je bio načelnik Odeljenja za vazduhoplovstvo Ministarstva vojske i mornarice, a od 1927. do 1930. godine je bio Komandant vazduhoplovstva Kraljevine SHS/Jugoslavije. Veoma je zaslužan za razvoj i modernizaciju Jugoslovenskog vojnog i civilnog vazduhoplovstva..[traži se izvor]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Radisav J. Stanojlović je rođen u selu Vukosavci (Aranđelovac). Osnovnu školu je završio u rodnom mestu, a nižu i višu školu Vojne akademije završio je u Beogradu. Od vojnih škola završio je i generalštabnu pripremu. Posle završene vojne akademije bio je raspoređen u inženjeriju Srpske vojske. Bio je jedan od učesnika Majskog prevrata 1903. godine, u kome je imao zadatak da od dinamita koji je donet iz Niša, u kancelariji Glavnog generalštaba, gde je radio kao pripravnik, napravi patrone kojima će biti srušena vrata u dvoru.[1] Proslavio se u Balkanskim ratovima i Prvom svetskom ratu. Nakon Prvog svetskog rata svim svojim potencijalima se uključio u organizaciju i poboljšanje oružanih snaga nove države. Službovao je u inženjeriji i vazduhoplovstvu, a najviši čin koji je imao je bio čin armijskog đenerala. Za vreme njegovog rukovođenja vazduhoplovstvom modernizovani su postojeći aerodromi i izgrđeni novi, formirano je i stabilizovano vazduhoplovno školstvo, stvorena solidna kadrovska osnova, vazduhoplovstvo je opremljeno novim modernim avionima, podstakao je razvoj domaće vazduhoplovne industrije i vazdzhoplovstvo doveo na nivo samostalnog roda vojske. Preminuo je na službenom putu u Mariboru 27. avgusta 1931. godine. Iza njega je ostalo troje dece, dva sina takođe oficira jugoslovenske vojske i jedna kćer.[2][3]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Milan Ž. Živanović, Pukovnik Apis, Solunski proces, hiljadu devesto sedamnaeste, Beograd: Srpska akademija nauka, 1955, str 662
- ^ Mikić 1933.
- ^ Dimitrijević 2012.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Mikić, Sava J. (1933). Istorija jugoslovenskog vazduhoplovstva. Beograd: Štamparija Drag. Gregorić.
- Dimitrijević, Bojan; Miladinović P.; Micevski M. (2012). Kraljevsko vazduhoplovstvo - Vojno vazduhoplovstvo Kraljevine SHS/Jugoslavije 1918-1944. Beograd: Institut za savremenu istoriju. ISBN 978-86-7403-169-8.
- Ciglić, Boris (2009). Krila Srbije: Vazduhoplovna komanda i avijatika srpske vojske 1912–1920. Beograd: Infinitas d.o.o. ISBN 978-86-6045-005-2.
- Vojna enciklopedija - Drugo izdanje, (1978), Knjiga 9., Stanojlović Radisav. str. 143.
- Dragan Aleksić, Nebojša Đokić, Francuski vazduhoplovi u naoružanju vojske i mornarice Kraljevine Jugoslavije, Beograd, Institut za noviju istoriju Srbije,
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Detaljnije o Radisav Stanojlović na stranici [1] Arhivirano na sajtu Wayback Machine (31. maj 2016), Vazduhoplovne tradicije Srbije]
