Udruženje književnika Srpske
| Udruženje književnika Srpske skr. UKS | |
|---|---|
 Članska knjižica | |
| Osnivač | Nikola Koljević |
| Datum osnivanja | 1993. |
| Metod delovanja | udruženje građana |
| Lokacija |  Republika Srpska |
| Sedište | 1993–2003 Srpsko Sarajevo 2003– Banja Luka |
| Područje delovanja | društveno-politička organizacija |
| Službeni jezici | srpski |
| Predsednik | Jovanka Stojčinović Nikolić (2012–) Zoran Kostić (2003–2012) Branko Milanović Vladimir Nastić |
| Međunarodno članstvo | 165 |
Udruženje književnika Srpske (UKS) je zvanično udruženje književnika Republike Srpske i pravni je nasljednik Udruženja književnika SR BiH od njegovog nastanka 1946. godine. UKS trenutno broji 165 članova, a smješteno je u prostorijama Dječijeg pozorišta Republike Srpske (Đure Daničića 1, 78000 Banja Luka). Mnogi značajni književnici Republike Srpske su članovi ovog udruženja.
Istorija[uredi | uredi izvor]
Osnovano je 1993. godine na Jahorini pod predsedništvom profesora i političara Nikole Koljevića. Od 2003. godine, predsednik udruženja Zoran Kostić sjedište je premjestio iz Srpskog Sarajeva u Banju Luku.[1][2][3][4] U okviru UKS djeluju sljedeće Podružnice: Banjalučka, Sarajevsko-romanijska (sa sjedištem u Istočnom Sarajevu), Hercegovačka (sa sjedištem u Trebinju), Bijeljinska, Podružnica Gradiška.
Predsednik sarajevsko-romanijsko-drinske podružnice je Nedeljko Zelenović.[5]
| „ | Udruženje književnika Srpske je društvena organizacija od posebnog značaja u koju se književnici sa teritorije Republike Srpske dobrovoljno udružuju radi unapređenja i ostvarivanja zajedničkih ciljeva i interesa. | ” |
| — (Statut Udruženja književnika Srpske) | ||
Prva uprava[uredi | uredi izvor]
Prva uprava od tri člana izabrana je tajnim glasanjem. Nju su činili:
- Nikola Koljević, predsednik
- Nikola Vukolić, potpredsednik
- Ranko Popović, sekretar.[6]
Nagrade[uredi | uredi izvor]
Udruženje književnika Srpske dodeljuje:
- Povelja za životno delo
- Kočićeva nagrada
- Plaketa UKS
- Nagrada Đuro Damjanović[7]
- UKS dodjeljuje Godišnju nagradu od 2013. godine za najbolje novoobjavljeno književno djelo članova Udruženja.
- Banjalučka podružnica takođe dodjeljuje nagradu za najbolju knjigu članova ove Podružnice[8]
Nagrada Đuro Damjanović[uredi | uredi izvor]
Nagrada Đuro Damjanović je osnovana 2010.[7] Prvi put je dodjeljena 8. maja 2011. Predragu Gugi Lazareviću za knjigu „Andrić o Bosni“.[7]
- Rajko Petrov Nogo za knjigu Zapiši i napiši koja mu je dodjeljena 2012.[9]
Nagrada za najbolju knjigu Podružnice Banja Luka[uredi | uredi izvor]
Nagradu za najbolju knjigu 2011. je 26. januara 2012. dobio Milenko Stojičić za roman „Piši tiše Andrićevo ime“ u izdanju Radio-televizije Republike Srpske.[10]
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ „Kostić: Srpski jezik — dio bogate kulture i tradicije naroda”. Radio-televizija Republike Srpske. 20. 3. 2009. Pristupljeno 27. 1. 2012.
- ^ „Slava Stare Crkve u Mostaru i Ćorovićevi susreti pisaca”. Srpska pravoslavna crkva. 24. 9. 2008. Arhivirano iz originala 13. 06. 2019. g. Pristupljeno 27. 1. 2012.
- ^ „Banjaluka zaboravila Mešu Selimovića”. Glas Srpske. 23. 11. 2010. Arhivirano iz originala 27. 11. 2010. g. Pristupljeno 27. 1. 2012.
- ^ „Višegradska staza 2009.”. Srpsko prosvjetno i kulturno društvo „Prosvjeta“, Istočno Sarajevo. 23. 6. 2009. Arhivirano iz originala 04. 07. 2013. g. Pristupljeno 27. 1. 2012.
- ^ „Autori Zavičajne zbirke: Nedeljko Zelenović”. Matična biblioteka, Istočno Sarajevo. Pristupljeno 31. 1. 2012.[mrtva veza]
- ^ Milovan Bogavac, Udruženje srpskih književnika 1905-1945, izdanje UKS
- ^ a b v „Laureat Predrag Gugo Lazarević”. Radio-televizija Republike Srpske. 21. 4. 2011. Pristupljeno 29. 1. 2012.
- ^ „Milenku Stojičiću uručena godišnja nagrada za najbolju knjigu”. Radio-televizija Republike Srpske. 27. 1. 2012. Pristupljeno 29. 1. 2012.
- ^ „Rajku Petrovu Nogi nagrada „Đuro Damjanović“”. Radio-televizija Republike Srpske. 27. 4. 2012. Pristupljeno 28. 4. 2012.
- ^ „Milenku Stojičiću uručena godišnja nagrada za najbolju knjigu”. Radio-televizija Republike Srpske. 27. 1. 2012. Pristupljeno 29. 1. 2012.